Olga
Drahonowska – Małkowska
urodziła się 1 Września 1888 roku w Krzeszowicach
jako druga córka Zofii i Karola Drahonowskich.Ojciec
jej, Karol, pochodzenia ormiańskiego,
był zarządcą dóbr hr. A. Potockiego w Małopolsce. Matka,
Zofia, pochodziła z mieszczańskiej rodziny czeskiej. Z
kilkorga dzieci, które zmarły na choroby płucne,
uchowała się Wilma o niebieskich oczach i kasztanowych
włosach swojej matki i Olga o temperamencie, ciemnych
oczach i włosach, i klasycznych rysach swego ojca.
[1]Mimo czeskich korzeni rodziców od
dziecka zawsze podkreślała
swą polskość. Szkołę
i gimnazjum ukończyła eksternistycznie, zdając tylko
kolejne egzaminy w Krakowie, zresztą
zawsze z najlepszymi notami. Po maturze wstąpiła do
Konserwatorium Muzycznego we Lwowie, gdzie
wkrótce ujawniła swe
talenty jako poetka i rzeźbiarka. Była również
instruktorką wychowania fizycznego w "Sokole",
miała swoje pasje sportowe
(jazda konna, pływanie,
łyżwiarstwo, narciarstwo, gimnastyka), działała
także w organizacji wychowania narodowego
Eleusis. Z Eleusis pozyskał
ją Małkowski
do niepodległościowego "Zarzewia",
gdzie szybko poznała
tajniki służby wojskowej, zdobywając stopień porucznika
Polskich Drużyn
Strzeleckich.
Gdy Andrzej Małkowski
zapoczątkował
harcerstwo – Olga Drahonowska w lecie 1911 założyła
pierwszą żeńską (trzecią według kolejności) drużynę
skautową we Lwowie.
Była również pierwszą
komendantką skautek w Naczelnej Komendzie Skautowej w
latach 1911-1912.
Gdy w marcu
1912 na I Zjeździe we
Lwowie harcerstwo przyjęło
jednomyślnie charakter organizacji abstynenckiej – Olga
Drahonowska została powołana w skład Zarządu Oddziału
lwowskiego Eleuterii-Wyzwolenia, a prowadzona przez nią
III Lwowska Drużyna Skautek im. E. Platerówny w lokalu
tej zasłużonej organizacji skupiającej cały polski ruch
abstynencki zaboru austriackiego – otrzymała świetlicę.
We wrześniu 1912 w "Skaucie" nr 23 ukazał
się przystosowany do melodii rewolucyjnej pieśni
"Na barykady ludu roboczy" wiersz Ignacego
Kozielewskiego "Wszystko co nasze Polsce oddamy", uzupełniony
refrenem "Ramię pręż, słabość krusz". Nosił
tytuł "Marsz skautów" i stał się później hymnem
ZHP. Przystosowanie i uzupełnienie
hymnu było dziełem Olgi Drahonowskiej – wykonanym za
zgodą autora.
W czerwcu 1913
opuściła Lwów udając
się na leczenie do Zakopanego. Pojawił
się tam również Andrzej Małkowski
i ks. Kazimierz Lutosławski,
który udzielił im ślubu. Po
wyleczeniu nacieku w płucu, Olga Małkowska założyła i
prowadziła w Zakopanem harcerstwo żeńskie, od sierpnia
1914 (gdy Małkowski
po wybuchu I wojny
światowej wyruszył
do Legionów) – również
drużynę męską. Po zabraniu do wojska austriackiego
listonoszy i górali zorganizowała skautową pocztę, pomoc
żniwną dla góralek, ochronkę dla opuszczonych dzieci,
tanią jadłodajnię dla ubogiej ludności i skautową straż
porządkową pełniącą nocną służbę. Pod jej komendą skauci
urządzali tajne składy broni w górach: w Dolinie
Kościeliskiej, na
Hali Pysznej, w Dolinie Roztoki, w Murzasichlu i w
grotach Nosala. W lutym 1915 po próbie ogłoszenia
przez Andrzeja Małkowskiego Republiki Podhalańskiej jako
zaczątku niepodległej Polski policja austriacka wykryła
te magazyny, a druhna Olga z mężem tylko dzięki
ostrzeżeniu przez górali zdołała uniknąć
aresztowania.
Poprzez Wiedeń
przedostali się w marcu 1915 do Szwajcarii, a
stamtąd do USA,
gdzie Stanisław Osada
wezwał Andrzeja Małkowskiego
do zorganizowania harcerstwa polonijnego. Tam przyszedł
na świat 30 października
1915 syn Olgi i Andrzeja, nazwany przez nich Lutykiem, z
którym w rok później
wróciła do Europy. Gdy plany polskiego Legionu w
Kanadzie upadły – w lutym
1917 przeniosła się
z Francji do Szwajcarii. Poczta tego neutralnego
kraju odmówiła doręczania
żołdu Andrzeja z wojska kanadyjskiego, więc aby utrzymać
siebie i dziecko podjęła
ciężką pracę fizyczną w gospodarstwie ogrodniczym w
Chexbres Village, traktując to jako jeszcze jedną próbę
harcerskości. Od końca 1917 r. uczyła
muzyki w Ecole Nouvelle, a od 1918 r. w polskiej
szkole w Londynie, którą
założyła na prośbę Polish Relief Found.
Później
zamieszkała w Torquay jako kustosz zbiorów (po osiadłej
tam po 1863 r. rodzinie Krajewskich w Fell-Court),
przeznaczonych dla Polski, gdy odzyska niepodległość
(tak się też stało).
Również tam Małkowska uczyła muzyki i wychowania
fizycznego w szkołach, organizując
i prowadząc drużynę skautek i wilcząt. I wszędzie
zdobywała sympatię dla Polski, do której miała wrócić
już
bez Andrzeja (który zginął w 1919 r. w wyniku zatonięcia
statku, którym płynął).
Wróciła
z Lutykiem w listopadzie 1921 prowadząc
naukę angielskiego i gimnastyki w zakopiańskiej Szkole
Gospodarstwa Domowego i dla Ślązaczek specjalne kursy
języka polskiego, literatury, historii i geografii, a od
1922 r. zapoczątkowała
trzymiesięczną szkołę instruktorek ZHP w Kuźnicach.
W 1924 r. była
komendantką Zlotu Harcerek w Świdrze pod Warszawą,
a następnie polskiej
delegacji na III Światową konferencję skautek w Foxlease
w Anglii. W 1925 r. założyła
Szkołę Pracy Instruktorskiej i Pracy Harcerskiej w
Sromowcach Wyżnych,
kierując tą placówką do
1939 r. i rozbudowując
ośrodek. Po Dworku Cisowym (szkoła) powstały tam: Orle
Gniazdo w 1927 r. i Dom Ludowy dla wsi (spalony w
1945), Watra w 1929 r. i czorsztyńska
Pustelnia w 1930 r. Latem 1931 Olga Małkowska
kierowała w Sromowcach pierwszym obozem
żeńskim Studium W-F
Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Szkołę
Pracy Harcerskiej uznano za ośrodek nowego typu,
promieniujący ideą harcerską na społeczeństwo, w
1927 r. władze ZHP
obdarzyły ją godnością
harcmistrzyni Rzeczypospolitej.
W 1932 r.
prowadziła VII światową
konferencję skautek na Buczu – uczestniczki jednomyślnie
wybrały druhnę Małkowską do Komitetu Światowego Skautek,
na konferencji następnej w Abelboden, w
Szwajcarii, w 1934 r. powierzając
jej wizytację skautek w Czechosłowacji,
Austrii i Rumunii. Została
także wybrana skautową delegatką w Komitecie Opieki nad
Dziećmi i Młodzieżą
w Lidze Narodów (odpowiednik dzisiejszej ONZ). Rząd
Polski odznaczył ją Krzyżem Oficerskim Orderu
Polonia Restituta i Krzyżem
Niepodległości.
Po klęsce
wrześniowej w
1939 r., na nalegania syna aby uchodziła
przed gestapo – opuściła
kraj. Dotarła do Wielkiej Brytanii. Tam w
Dartmouth założyła Dom
Dziecka Polskiego, przeniesiony po nalotach Luftwaffe do
Szkocji do posiadłości
Castlemains koło
Douglas w Lanarkshire. Obok polskiej szkoły, gimnazjum i
harcerstwa – powstała tu placówka dla żołnierzy aby swe
urlopy mogli spędzić przy polskich dzieciach, w
polskiej atmosferze.
W 1942 r. powołano
Olgę Małkowską do władz ZHP. Została
przewodniczącą Komitetu Naczelnego ZHP na czas
wojny. Uczestniczyła tam
również w pracach sięgających przyszłości, organizując
GIS (Guides International Service) – skautową służbę
międzynarodową niosącą pomoc dzieciom na terenach
wyzwalanych spod okupacji hitlerowskiej. Poprzez
Caritas GIS dostarczyła
żywności dzieciom zniszczonej Warszawy.
W latach
1948-1960 Olga Małkowska
prowadziła kolejny Polish Childrens Home w Hawson Court,
posiadłości w Buckfastleigh, w Devon. W 1959 r.
zorganizowała wycieczkę
dzieci do Polski, wróciły
oczarowane, co naraziło ją na zarzuty emigracyjnej
prasy.
Sama wróciła
do kraju w 1961 r. Osiadła
początkowo we Wrocławiu,
a od 1964 r. na stałe w
Zakopanem, gdzie zamieszkała
w drewnianym domku przy ul. Małe Żywczańskie 17A. W
1966 r. Rada Państwa
przyznała jej rentę dla
zasłużonych, przedstawiciel TPD wręczył
jej któregoś dnia Honorową
Odznakę Przyjaciela Dziecka, trafiały
do niej zastępy i drużyny
harcerskie. W 1968 r. z wielkim wzruszeniem przyjęła
zaproszenie do Krakowa na nabożeństwo
w rocznicę śmierci Andrzeja Małkowskiego,
zapoczątkowane wówczas
przez ówczesnego kardynała
Karola Wojtyłę, późniejszego
papieża.
15 Stycznia
1979 r. Olga Małkowska
odeszła na Wieczną Wartę. Spoczywa na nowym cmentarzu w
Zakopanem przy ul. Nowotarskiej. Nad grobem
wznosi się
granitowy pomnik poświęcony twórcom polskiego harcerstwa
dłuta zakopiańskiego rzeźbiarza Henryka Burzeca.
|