Franciszek
Seweryn Wład
(ur. 17 października
1888 w Ottyni - zm. 18 września
1939) – generał brygady
Wojska Polskiego.
W 1907 ukończył
Korpus Kadetów w Koszycach i rozpoczął
służbę w armii austriackiej. Podczas I wojny
światowej jako
dowódca kompanii, brał
m.in. udział w walkach z armią rosyjską
w Galicji, gdzie w 1914 roku dostał
się do niewoli. Wywieziony na Syberię,
zbiegł z niewoli i przez
Chiny, Japonię i USA dostał się do Anglii. W 1916
roku, w wyniku wymiany jeńców
wojennych wrócił do armii austriackiej i walczył na
froncie włoskim. Od 1918 w Wojsku Polskim, w
czasie wojny polsko-bolszewickiej na stanowiskach
sztabowych. W okresie międzywojennym
początkowo w Sztabie Generalnym, następnie
dowódca 1 pułku
strzelców podhalańskich, piechoty dywizyjnej 25
DP, a od 28 października
1930 dowódca 14 DP.
W wojnie
obronnej 1939 dowodził 14
Dywizją Piechoty w składzie Armii Poznań.
Po bitwie nad Bzurą,
w nocy z 15 na 16 września
rozformował dywizję i wydał
rozkaz o przebijaniu się oddziałów do Warszawy
wraz ze zgrupowaniem gen. Tadeusza Kutrzeby.
Wład
wraz ze swym sztabem i resztkami 58 pułku
piechoty postanowił
przebijać się przez
Bzurę. 17
września jego oddział
został zaatakowany ciężkim ogniem artylerii niemieckiej
w lasach niedaleko Iłowa
nad Bzurą.
Generał został ciężko ranny w głowę i zmarł z ran.
Przed
śmiercią zdążył podyktować
list do żony: „Myślę
stale o tobie... Umieram za Polskę. Wychowaj naszego
syna na dzielnego Polaka. Spowiadałem się...”.
Pochowany na
Cmentarzu Komunalnym Powązki
w Warszawie.
Odznaczenia:
- Order Virtuti Militari V Klasy
- Krzy ż
Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzy ż
Walecznych
- Krzy ż
Walecznych
- Krzy ż
Walecznych
- Z łoty
Krzyż Zasługi
Awanse:
Podporucznik – 1910,
Major – 1920 Generał
Brygady – 1933 Porucznik – 1914, Podpułkownik – 1922
Kapitan – 1917, Pułkownik - 1924 |